Van muizen en mensen

Dat is niet alleen maar de titel van een prachtig boek van John Steinbeck,een door mij zeer geliefde auteur, maar ook het leven zelf hier in de tuin.
Er zit een muizennest onder de erfscheiding, met timmerbuum. Denk niet dat hij het weet, anders had hij vast met veel gif dit aangepakt. Dat is precies de reden dat ik deze buren onwetend laat, want gif, daar moet ik niks van hebben, ook niet vanwege de katten. En een stelletje buitenmuizen zitten mij niet in de weg. Ik ben er niet bang van en vind het-  buiten- niet vies. Eigenlijk zijn het mooie beestjes met hun ronde oortjes en kraaloogjes.

Teigetje is een jaagster en wil haar dank aan mij laten zien door af en toe een muis te vangen en-levend meestal- naar huis te brengen, luid mauwend van trotsigheid. Het is zelfs een soort geloei, om mij te waarschuwen dat er een kadootje voor me is. Ze laat zich de prooi makkelijk ontnemen en dan heb ik opeens een muis in hand, die ik met aandacht bekijk. De doden gaan bij de compost, de levenden zet ik weer uit, want ben te teerhartig om ze te doden, en ach zo'n muizengezinnetje mag van mij weer de vermiste terugkrijgen. Ik denk dat er toch wel regelmatig verliezen zijn, want het blijft binnen de perken het aantal, al jaren.
Gister was het een bruine muis, een flinkerd, die ik,  al slap,  uit de bek van
Teig  bevrijdde, maar zie, hij deed al snel weer een oogje open en vertoonde leven. Had hij zich doodgehouden of was ie flauw gevallen? Zag zoiets wel eens op YouTube. Ik zette hem in een hoge plantenmand buiten en even later was ie verdwenen.  Koekie reageert er niet op, de luizak, zelfs het alarmering geluid van Teig deed hem niks.
Ikzelf was eerder al de grond aan het kussen geweest, toen ik over een tak struikelde, die ik niet zag met een vuilniszak in de handen. Ik ging echt plat op mijn gezicht, maar gelukkig valt de schade mee, beetje geschaafde neus, pijnlijke onderkaak ( geen tanden los ), zere hand en zere knie. En eigen schuld. Vandaag even de pijnlijkheid wat ontzien en  lekker bankhangen. Alles komt goed, vanzelf.
Zo is het leven toch weer vol gebeurtenissen.

Zum kotzen

Er moet me iets van het hart. De laatste jaren loopt de publieke emotie hoog op zodra in de verte december in zicht komt. Gaat het over het nog steeds niet oplossen van de klimaatproblematiek? Niet gerealiseerde wereldvrede? Armoede?

Nee, het gaat over een kinderfeest, door volwassenen in het leven geroepen en groter dan groot gemaakt, we zijn niet vies van de geldstromen die gegenereerd worden, een sprookje, ooit ontstaan en door ons in stand gehouden, door kinderen als zoete koek geslikt in welke vorm dan ook. Er ontstaan wegblokkades, de politiek, de NTR, de rechter, internet, alles bemoeit zich ermee en mensen komen lijnrecht tegenover elkaar te staan. Tjeetje, een kind tot ca 8 -9 jaar gelooft wat voorgeschoteld wordt, zwart/wit/ roetveeg/ paars met goud gestippeld, alles is magisch voor een kind.
Wij volwassenen maken er een drama van. Discriminatie? Een sprookjesfiguur is in mijn ogen geen discriminatie of bedachr met  die intentie. Het is een anachromisme misschien, zoals die heiligman ook is. Ziet een kind een getint mens of een gekleurde knecht ( op zich ook al iets uit vroegere tijden, welke kleur dan ook).
Van mij mag Piet veranderen, waarom niet zou ik zeggen. Sint zit ook in een auto als dat zo uitkomt, in plaats van de rug van een schimmel ( arm dier dat over daken moet lopen, of dat niet eens onder de loep genomen mag worden). Wat een gezeur om niks mensen. Als die energie en tijd gestoken zou worden in het milieu bijvoorbeeld, zou de wereld misschien wel beter worden!

Thee mee

Het was gisteren eerst buiig, maar later kon ik droog naar mijn vrienden, die vrij dichtbij wonen. Vlak voor ik zou vertrekken, kreeg ik een belletje of ik zelf water of thee kon meenemen. Klussende man had bij het keuken opknappen per ongeluk de waterleiding door gezaagd.........
Ja hoor, twee kannen thee en eentje met koel water in een tas en gáán.
Het was gezellig, ondanks deze pech, die werd hersteld waar ik bij was.
Moest er wel om lachen....
Vandaag de hulp en meestal is dat ook wel genoeg, zo'n aktieve ochtend, waarop ik allerlei losse eindjes aan elkaar probeer te knopen, terwijl M de grote klussen doet.
Weer buiig en wat winderig, dus rustig in huis tutteren  daarna, ook geen straf.

November voegt me wel goed! De bomen schudden zich steeds leger, het watertekort wordt aangevuld en de luchten zijn vaak spektakulair. De kachel en warmere kleding houden me comfortabel, leeswerkstapel wordt kleiner, kasten leger en netter, leven in onze klimaatzone is zo gek niet. Ik hou van de sfeer van diverse seizoenen, de veranderingen, de kringloop. Het draaien van het  wiel van het leven heeft iets geruststellends, de eeuwigheid weerspiegelt er zich in. Wij zijn slechts stofjes die ronddwarrelen, maak je niet druk, alles is zoals het hoort te zijn.

Beperken

Ook op de echte Sintemaartendag, geen spoor van lichtjes en gezang op de gracht.
Geen schaatsen, nou ja, shorttrack ver weg, maar daar kijk ik niet naar. Ik beperk mij tot de echte langebaanwedstrijden en niet elke Wereldbeker is mijn doel.
In de beperking schuilt de meester, zegt een spreekwoord. Moeilijk voor een omnivoor zoals ik, maar ik begin het te leren. Ik word steeds selectiever. Mijn energie is beperkt, dus mijn aktiviteiten ook. Peinzen, dromen, naar binnen gaan zijn ook belangrijk, en dat voelt goed.

Het wordt een regendagje. Vanmiddag er wel door voor een bezoek aan oude vriendin N en haar man. Lieve vrienden uit mijn politiek aktieve jaren.
Gisteren wel een verrassing;lieve blogvrienden bereiden een ontmoeting in real life voor, eind november. Ben heel benieuwd, al denk ik ze aardig te kennen via het digitale, in het eggie kan het alleen maar verdiepen.
Ik ben nogal selectief geworden in mijn kontakten, alleen maar een beetje lege praat vind ik wat jammer van mijn tijd, maar echte mensen, die zich durven tonen en echte interesse hebben in jou, zijn welkom, zeer zeker.
Beperking dan houd je hoofdzaken over en dat is verrijking.