In dit stukje van mijn reis beginnen dingen te shiften. Ik moet er aan wennen dat ik niets meer moet en veel niet meer hoef. Reclame? Nee ik heb niets meer nodig, wereldproblemen hoef ik me niet meer aan te trekken, gecremeerde kroketten en andere druktemakerij worden steeds meer komisch etcetera.
Ik ben aan het schakelen naar de bare necessities.
Humor is belangrijk, maar ook dat je je autonomie, al is het op niet alle vlakken, blijft bewaken.
Steeds probeer ik nog de regie te houden waar nodig en die over te geven waar het niet anders kan. Het afsluiten van een hoofdstuk, maakt duidelijk dat je perspectief verschuift bv ten aanzien van materie en gehechtheid aan zaken.
De verhuizing straks is iets om naar uit te zien, ander decor, zorg die van zelfsprekend en met liefde wordt gegeven met respect voor je wensen en ideeën. Niet iets wat een verdienmodel is en waarbij je soms dingen moet afsmeken. De mens centraal en respect.
Voorportaal van het eeuwige.