Sinds mei 2008 hou ik een blog bij over mijn reis door het leven. Ik probeer licht te leven te midden van de zwaarheid die ruimschoots aanwezig is. Ik ben alleenstaand, geniet van natuur, mijn 2 katten , lezen en schrijven. Groen denken en daar naar leven is belangrijk voor me. OTT staat voor onvoltooid tegenwoordige tijd en waarom Vlasleeuwenbekje? Het is mijn lievelingsbloem en komt veel voor in mijn regio.
Er is een documentaire over Jomanda gemaakt, en ik bekeek het. ( discovery+)
In de tijd terug, want wijlen mijn moeder was een gelovige en ging diverse malen met een bus vol medefans naar Tiel. Ze had een paar Jomanda cassettebandjes en grossierde in ingestraalde kaartjes. Ik was zeer skepties tot haar grote verdriet, maar vond in schoenen en onder kussens de kaartjes terug na haar bezoeken aan mij. Ach, goed bedoeld, maar ik kreeg er altijd een naar gevoel van. Later bleek mijn moeder veel te lang met buikklachten door te hebben gelopen en ontwikkelde een forse dikkedarmkanker, die ondanks operatie en stoma, haar fataal werd. Die klachten waren er al in de Jomanda periode, dus ik leg er wel een verband tussen. Ik kon mijn moeder niet overtuigen om naar de dokter te gaan, helaas.
Tineke de Nooij, toen veel op tv, was ook een aanhangster en propagandiste, ging, in de docu, naar Canada in een poging Jomanda te spreken. Die poging kwam niet verder dan telefonisch contact, want Jomanda houdt zich daar schuil in een kapitale villa en ontvangt de pers nog steeds niet. Tineke zwaar teleurgesteld, maar na een telefonische healing van haar slechte heup door the lady in blue, was ze weer helemaal in haar hoek.
Mensen kunnen op zoek naar hoop, zichzelf heel wat aandoen.
Al meer dan twintig jaar hou ik een retraite in de Kerstperiode. Geregeld vragen lezers mij hoe ik dat dan doe.
Wel het is een zelfverzonnen manier om alles weer eens op een rijtje te krijgen. Het jaar geeft en neemt en jij als persoon wordt geacht daar mee om te kunnen gaan. Er worden mensen ziek, er zijn overlijdens, vriendschappen worden gesloten of beëindigd, ziekte en gebrek idem en dan de buitenwereld nog, met geweld, virusdreiging, lockdowns, politiek, armoede, klimaatonheil en onrecht om maar wat te noemen. Meestal herpakken we ons snel en gaan door waar we gebleven waren. Toch blijven er grote en kleine krassen op de ziel over, en zijn onze gedachten steeds iets minder helder. Soms slapen we opeens slecht, of laaien oude kwalen weer op, want er is residu ontstaan. Daar wil ik van af , en door er eens bij stil te staan en er aandacht aan te geven, ruim ik de zaken meestal goed op en kan ik met rust in lijf en hoofd weer verder daarna.
Hoe dan?
Ten eerste reserveer ik een periode in de agenda, waar in principe geen verplichtingen worden aangegaan. De meesten in mijn omgeving weten ervan en laten me met rust. Dus zijn de meeste dagen vrij van moeten en onrust. Ik sluit de wereld een beetje buiten.
Ik leef dan soberder dan normaal, al mag er heus wel goed gegeten worden, alleen meer basic. Nieuws en tv doseer ik, zo min mogelijk en bv alleen tv als het mij ondersteunt in mijn retraite. Natuurprogramma’s, docu’s waar je over nadenkt, geen onzingedoe of valse kerstromantiek. Ik probeer mijn dagen mindful en meditatief door te brengen. Zinvolle lectuur, schrijven, veel schrijven, mijmeren. De behoefte daaraan komt vanzelf op en daar creëer ik ruimte voor. De klok dicteert niets, alleen de rust en stilte krijgen voorrang. Dus terug naar de basis in de meeste zaken en ruimte geven aan de geest.
Het schrijven is meestal intuïtief, dus ik begin met een woord of begrip en laat het ongecensureerd stromen. Dat is grappig, want meestal begint dat heel heftig en hak op de takkerig, om als vanzelf een heldere stroom te worden die steeds rustiger wordt.
Meestal gebruik ik een thema voor de retraite, zoals dit jaar:Acceptatie. In zo’n begrip kan ik veel kwijt en het werkt niet beperkend. Integendeel, het is een lamp die schijnt op wat het nodig heeft.
Na een dag of tien voel ik meestal de rust zich intensiveren en komt er ruimte in mij. De resterende dagen zijn dan een opbouw naar “normaal”, waarbij ik vaak ook in huis opruim en ingesleten patronen nog eens bijslijp. Na 2 tot 3 weken ben ik er weer klaar voor, het dagelijkse leven. Maar voel me als na een make-over; vrij en open en fris.
Dat is heerlijk. Echt innerlijk schoongewassen.
Het is de Kersttijd die ik hier altijd voor kies. Het jaareinde, de donkere dagen en de terugkeer naar het licht zijn een uitgekiende periode hiervoor voor mij. Dat ik niets met Kerst heb als familiefeest, vreetpartijen, luxe, vals geglitter en kunstmatige vredesboodschappen, draagt er zeker toe bij. Ook ben ik niet gelovig, heb geen directe familie en het commerciële van deze feestdagen stuit me tegen de borst.
Ik vul het dus voor mijzelf op een zinnige manier in. En omdat dat een gouden greep bleek, is het al jaren een terugkerend ritueel, waar ik wèl naar uitkijk en als zinnig ervaar. Meer is het niet, maar minder ook niet. Aandacht en tijd geven ruimte.
Ietsje meer energie, dus ook iets aktiever geweest. Hopelijk weer stukkie verder vandaag. Buiten koud, binnen warm en gezellig.
Ja de retraite komt in zicht, de datum ligt nog niet helemaal vast, maar 2-3 weken wordt het wel. Met thema acceptatie. Er zijn mensen uit mijn leven verdwenen, mensen waar ik in periodes veel bij betrokken was, wat de emoties nogal opgeschud hebben. Het was heftig en confronterend, ook qua mijn eigen gezondheid, de coronatoestanden , de politiek, het klimaat, de onrust, de polarisaties in de maatschappij. Het was een roerig jaar en dat mag gereflecteerd worden. De toekomst ziet er niet zonnig uit, dat is een feit, maar om dat zelf te plekken is nogal wat. Dus ik neem er de tijd voor dit jaar, om weer verfrist verder te kunnen, om de moed erin te houden, want veel keus heb je niet. Maar het zal wel louterend werken, zoals altijd. Daarom is het voor mij zo waardevol.
Wat was het donker! Vooral in de middag. Al snel de lamp aan, en vroeg de luxaflex dicht. Het is dan gezelliger, dan met zo’n duister raam. De boodschapjes kwamen, ik rommelde wat in huis en verder ging de polsstok even niet. Ook goed, beter nu dan met mooi weer.
Het is echt tijd voor retraite en andere inkeer en stilte dingen, past ook goed bij het coronagedoe, beter dan uitbundige buitenaktiviteiten als winkelen, tuincentra of kroegbezoek.
Hopelijk heb ik vandaag iets meer puf, dan kan ik wat opruimen en kaarten ontwerpen. Het komt er allemaal weer aan. De AOW kwam weer binnen, ben weer verzekerd van pecunia. Ach ik mopper niet. Hoorde van een jonge vrouw, dochter van vrienden, die uitzaaiingen heeft haar borstkanker. Zware behandelingen, toekomst zeer onzeker. Dat kan ook.
Dezer dagen gooit november met regenbogen. Kleine, korte buien en zon wisselen elkaar af en dat geeft de goede omstandigheden voor dit verschijnsel. Leuk om te zien, steeds een verrassing.
Gisteren was er een ziekmelding van mijn vaste hulp, geen idee waarom, maar het kan coronagerelateerd zijn. Gelukkig kwam er een invalster. Aardige griet, maar vermoeiend, omdat ze om de toen minuten wat kwam vragen, het was geen slimpie. Dus daarna goed moe. Niet veel meer gedaan. Ja, naar de regenbogen gluren……
Vandaag komen er weer boodschappen thuisbezorgd, verder zie ik wel. Ja anderhalve meter aanhouden is niet zo moeilijk als je thuis blijft.
De wereld is weer gevaarlijker, veel corona, ook bij gevaccineerden die zich veilig wanen. Rellen, vijanddenken, ikke ikke ikke, het klimaat op hol, doping en ander bedrog in topsport, kloof tussen rijk en arm groeit, wereldwijd maar ook in je eigen omgeving, dreigende tekorten met gas, chips en meerdere zaken, her lijkt wel een beginnende eindtijd, de dystopieen rukken op. Brrrrrr.
Binnen is het nog steeds goed bij mij. Ok er zijn flinke beperkingen, maar daar ben ik aan gewend en ik vermaak me prima zonder me eenzaam te voelen. Ik ben heppie in mijn eigen bubbel, en bekijk het buitengebeuren met een meewarige blik. Ik zing het wel uit, net als de overgebleven vogels. Over een of twee eeuwen zal de aarde er onherkenbaar uitzien, vrees ik.
Dat is een reclamekreet waar ik altijd wat kriegel van wordt. Heeft een hongerig en ziek derdewereldkind minder waarde dan ik? Of een Afrikaanse vrouw die genitaal verminkt of verkracht wordt. Wie zegt dat?
Nee, ik verdien niet meer, maar ook niet minder dan het leven in redelijkheid kan geven. Dat ligt voor ieder mens anders, afhankelijk van verschillende omstandigheden. Als ik kijk naar het verwende gedrag van velen die vinden dat ze recht hebben op luxe, op alles wat anderen hebben. Die bereid zijn soms te nemen waar ze recht op denken te hebben. Die schade aanrichten omdat ze het niet eens zijn met beleid of maatregelen, die dood en verderf zaaien onder invloed van ‘pretmiddelen’, die geen oog hebben voor de rechten van medemensen. Verdienen die dan wat ze denken waard te zijn?
Een kwestie van geven en nemen, lijkt me, niet alleen kijken naar wat jij wilt, maar ook naar behoeftes van anderen. Moeilijk voor sommigen….
Slechter wat betreft de walgelijke toestanden in Rotterdam. Een vlekkeloze klimaatmars, en nu een 2G protest dat tot een veldslag leidde. Gewoon lekker losgaan en rellen maar. En dat zijn medeburgers…..
Bij het schaatsen knapte ik weer op door de wonderpreststies van die gekke Nils van der Poel, de Zweed met Nederlands bloed. Een man waar je elke keer met blije verbazing naar kijkt. Lak aan conventies, maar waar maken wat hij roept.
Het was buiten zeer grijs en weinig opwekkend, bij twee huizen in de straat werd gefeest wegens verjaardagen, dus de gasten reden af en aan ( 4 man per dag, wie houdt zich daar aan?). Verder gewoon warm en knus in huis, en kijken naar de pluspunten, want van de rest word je al snel heel triest.
Dat was en is mijn maal. Eet er altijd 2 dagen van. Makkelijk in een schaatsweekend, want de tweede wereldbeker uit Noorwegen woedt dit weekend. Het was verder een kalme dag met kleine klussen en veel lezen en dus schaatsen kijken ( via de pc).
Geen vuurwerk dit jaar, de katten liepen polonaise!
Het beleid ten aanzien van corona wappert alle kanten op, de berichtgeving is dito onduidelijk. De één zegt dit, de ander is heilig overtuigd dat…. En jij en ik zitten er naar te kijken en luisteren met een hoofd vol vraagtekens. Met mijn boerenverstand voorspelde ik al redelijk in het begin dat we hier niet zomaar van af zouden zijn. Was niet ze gek gezien, toch?
Maar we schieten er niet zoveel mee op, al hebben we gelijk met sombere voorgevoelens.
Ik kan er ook niet veel mee. Ik ben voorzichtig, maar leef zo plezierig mogelijk in de dag. Ben gelukkig een kluizenaarster in het diepste van mijn gedachten. Kan er dagelijks goed mee uit de voeten en denk niet teveel buiten de dag om.
Ik leef mijn tijd uit en nog prettig ook, zoals het nu gaat.
Er schijnt iets bedacht te worden om mensen die om medische redenen niet gevaccineerd zijn tegen Covid, toch een ( tijdelijk) bewijs te geven. Hoe en wat is me nog onduidelijk, en of ik er iets aan ga hebben ook. Maar dit is voor het eerst dat zoiets ter sprake komt en je niet automaties bij de weigeraars en wappies wordt ingedeeld. We zien het…..
Gisteren had ik een kalm daggie, met slechts de voormalige zwerver op de thee. Hij ligt nog steeds in de clinch met van alles en nog wat, it’s a way of life voor hem. Toch vind ik hem er duidelijk op vooruitgaan, zijn gegrom en geblaf is meer een kwestie van gewoonte geworden. Blaffende honden bijten meestal niet….
