Geheel ontwent: de zon! En geen spatje regen. Dus, hoewel waterkoud, een fijn dagje. Met mijn eigen hulp, die herrezen was van corona. Smaak en reuk nog kwijt, maar verder fit en werkzaam. Fijn want zo vertrouwd en veel grondiger schoon in huis.
Ben de administratie wat aan het opschonen en verwacht ook de Jumbo bestelling. Ach wat leef ik toch relaxed, zalig!
Vervelen zit niet in mijn genen. Hoewel het lijf aktiviteiten maar beperkt aan kan, is het brein heel aktief. Dus afgelopen en komend weekend is het in de avond schaatsen dat me veel plezier geeft. Daar kan ik enorm van genieten en met komend jaar de Olympische winterspelen op het programma, corona volente, heb ik nog veel te goed.
Maar ik ben nergens afhankelijk van, ik heb altijd wel iets om mijn tijd plezant mee door te brengen. Een hoofd vol ideeën en interesses, altijd verwondering en willen weten, wat een kado!
Ja, door de kale bomen met vochtige takken. Dat was de Sint voor mij. Gaandeweg zijn er steeds minder mensen die ik nog een kadootje geef. Dit jaar alleen aan mijn hulp, als die te minste weer ontcovid is. Maar geen flauwe sint-tv, maar lekker schaatsen kijken. Zaterdag was het al mooi en spannend dus ik word verwend. Geen speculaas of marsepein, gewoon broccoli met kaas en ei.
Kocht bij de bolle kom oa een goede kokosmat voor de achterdeur, en lekkere deo. Evengoed fijn.
Dit weekend weer een wereldbeker schaatsen nu uit Salt Lake City, een zeer snelle baan. Er werden dus weer vele Persoonlijke, Nationale en zelfs een Wereldrecord gereden. Mooi om te zien en fijn dat bv Patrick Roest weer op de goede weg zit. Femke Kok ook en Irene Schouten was weer niet te verslaan. En die leuke van der Poel reed een Wereldrecord. Het werd een latertje vrijdag…
Dus op zaterdag uitgeslapen en lekker geweekend met dikke krant, buiten mist en gemotter, binnen gezellig dekentje, bank, katten etc. Helemaal goed in afwachting van weer een schaatsavondje dat niet zo gek laat wordt. Fijn weekend!
De hele dag al regen, donker, kil, echt novemberweer. Ach ik zit droog, warm en gezellig in huis. Klusje hier en daar, veel lezen, wat inhaaltv, heel goed te doen. Weinig nieuws, weinig te mopperen, veel cosy, veel plezierigheid.
Ik zit echt in een lockdown, met uitzondering van hh hulp en broer( die geënt is en zich vaak test). Omdat het weer niet uitnodigend is voor buiten zijn, valt het niet zwaar. Het is zelfs vakantieachtig, niets moeten op wat basiszaken na en veel lekker doen waar ik echt zin in heb.
Een dag met alleen bestellers aan de deur en een hoop getik op de ramen. Het hagelde af en toe stevig. Het vriest hier niet, dus was alles zo weer weg, maar de kachel trok me meer dan buiten, de katten dachten er net zo over. Dus een gezellig binnendagje, waar bij de klusjes die waren blijven liggen ook allen aan bod kwamen. De gang ontbladert, de was hangt buiten, van alles opgeruimd en zo verliep de dag rustig en prettig.
Ik heb besloten dit jaar niets aan mijn verjaardag, die vlak voor kerst valt, te doen, en heb diverse mensen al op de hoogte gesteld. Iedereen snapt het. Beter en kan mijn retraite vroeger beginnen. Mooi zo!
Zo noemde mijn oma en moeder het als je een dag de zoete inval lijkt te bewonen. Er kwam een jonge maar doortastende invalhulp, daarna stond Broer voor de deur, en had hem al drie weken gemist ook omdat hij geplaagd door Menière weer eens gestruikeld was en slecht kon lopen. Vlak daarop stond vriendin N voor de deur. Lange tijd geen face to face contact gehad, dus prettig om elkaar te zien en bij te praten.
De hulp, inval, komt deze week op woensdagochtend, dus gisteren een daggie voor mijzelf en prompt was ik aan de opruim. Grote salontafellade uitgemest en opnieuw ingedeeld. Oude krantenhoek idem, allerlei losse dingen opgeruimd, mailbox idem. Wat kleedjes uitgeklopt en geborsteld, medicatie uitgezet en dat deed deugd. Voelde lekker om zo bezig te zijn.
Gewoon, badderen, wassen, afwassen, opruimen, lezen, beetje tv, nog meer lezen, spruitjes met linzenpotje maken en eten. Telefoontje, whatsappje, katten op en af schoot, grote pot thee, en tevreden. That’s all folks!
We zitten in een gevaarlijke periode. De wappies, de expresgeinfecteerden, de nieuwe variant, de niet-zo-effectief-als-voorspelde vaccins, de hardhoofdige mensen met risicogedrag. De zorg bezwijkt langzaam, want er kon toch best bezuinigd worden, de ouderen krijgen niet wat ze nodig hebben, ook bezuinigingen, de kinderen lopen leerachterstanden op, de cultuursector stort in etc. Het ergst vind ik nog het gedrag van vele mensen, die vinden dat ze niets hoeven in te leveren, ze zijn gevaccineerd, hebben een code, hebben het toch niet, dus toch een flink aantal bezoekers per dag, toch naar tuincentrum, winkelcentrum, aktiviteiten met anderen, feestje etcetera. En ik durf amper mijn hoofd buiten de deur te steken, of bezoek te ontvangen, houd afstand etc. Nee, ik beklaag me niet, heb het ergeren vervangen door verbazing en ben extra voorzichtig.
Mijn hh hulp was ziekgemeld afgelopen en volgende week, en jawel, corona ondanks vaccins. En zelfs als we deze golf doorkomen, komt er weer een, en een ander variant of zelfs een totaal nieuw virus. Zucht….
Er is een documentaire over Jomanda gemaakt, en ik bekeek het. ( discovery+)
In de tijd terug, want wijlen mijn moeder was een gelovige en ging diverse malen met een bus vol medefans naar Tiel. Ze had een paar Jomanda cassettebandjes en grossierde in ingestraalde kaartjes. Ik was zeer skepties tot haar grote verdriet, maar vond in schoenen en onder kussens de kaartjes terug na haar bezoeken aan mij. Ach, goed bedoeld, maar ik kreeg er altijd een naar gevoel van. Later bleek mijn moeder veel te lang met buikklachten door te hebben gelopen en ontwikkelde een forse dikkedarmkanker, die ondanks operatie en stoma, haar fataal werd. Die klachten waren er al in de Jomanda periode, dus ik leg er wel een verband tussen. Ik kon mijn moeder niet overtuigen om naar de dokter te gaan, helaas.
Mensen kunnen op zoek naar hoop, zichzelf heel wat aandoen.
