Sinds mei 2008 hou ik een blog bij over mijn reis door het leven. Ik probeer licht te leven te midden van de zwaarheid die ruimschoots aanwezig is. Ik ben alleenstaand, geniet van natuur, mijn 2 katten , lezen en schrijven. Groen denken en daar naar leven is belangrijk voor me. OTT staat voor onvoltooid tegenwoordige tijd en waarom Vlasleeuwenbekje? Het is mijn lievelingsbloem en komt veel voor in mijn regio.
De laatste dag is aangebroken, de allerlaatste mensen nog omhelzen, met Broederlief de allerlaatste puntjes op de i zetten, ook hier in het Hospice wat vraagjes beantwoorden. En nog even de zon, vogels ( open deur) en lekkere maaltjes genieten. Diep inademen om het lijf, de geest en al wat is in me op te nemen en vooral aarden voordat ik deze loslaat.
Ik heb niet iedereen te woord kunnen staan, terugschrijven, omhelzen of persoonlijk hoe dan ook afscheid nemen. Daarom zit het wel in mijn hart en neem ik het mee. Ik gun iedereen zo'n mooi vredig einde toe, ooit. Ik ben dankbaar en vol verwondering over deze periode.
Met de arts een afspraak voor donderdagochtend as. Kijk tussen de middag maar omhoog, misschien zie je me gaan...
Voorlopig de laatste bezoekers, notariszaken zijn afgehandeld. Broer kan het, na even hevig slikken aanvaarden. Fijn vroegere vriend geweest, is iemand die dit moeilijk vind,maar blij dat hij toch over de drempel was gestapt. Teigetje klimt al zelf op schoot bij nieuwe moeder, zit helemaal kits daar.
De stroom van reakties op mijn berichtjes verbazen mij ( soms kijk ik even in mijn spiegeltje... Gaat dit over mij?) Maar ik ben ook blij dat mensen er kennelijk iets aan hebben gehad...dubbel dus. Ik heb lol om de tortelduifjes die zowat parend eten in de vogelhuisjes..( a dirty mind etcera).
Ach de wereldse beslommeringen, ik heb er zelf veel afstand tot, maar het is niet alleen mijn wereld en beleving die telt..toch?
istermorgen had ik weer een koortsaanval. Het lichaam kan er niet erg meer tegen op. Duidelijk dat er beslist moet gaan worden voordat de sloperij te heftig wordt. Tussen de middag een gesprek met de arts..
In de middag komt de notaris en zijn alle dringende zaken geregeld. Teigetje lijkt op te leven
door liefde en aandacht van zijn nieuwe vrouwtje, dus ook dat mag ik afsluiten voor mijzelf.Het is de tijd waarvan je wist dat die zou komen...Maar vooral tevredenheid en opluchting. Geen verdriet, geen triestheid, dankbaarheid voor wat was.
Jullie horen wel wanneer uur U is aangebroken, maar ik doe het alleen, me and my doctor... Tja ik blijf tot op het laatst regie houden.
Religie is heel persoonlijk. In mijn leven heb ik nog nooit geloofd in een god, goden, goeroes en wat dies meer zij. Voor sommige mensen is het een houvast om te geloven, voor anderen een traditie, het kan een keurslijf zijn of een reddingsboei. Mijn levensmotto is al jaar en dag: IS DAT ZO? Onderzoek alles,bevraag alles, niet in het minst jezelf. Dat voegt me.
Nu ik aan mijn laatste dagen toe ben, is dat niet anders. Slik niets voor zoete koek en vorm je eigen mening.
In vele religies zijn mooie wijsheden te vinden, maar ook die bekijk ik met een kritische blik. Natuurlijk kun je veel aan oude filosofen en wijzen hebben, maar ik blijf altijd kritisch.
Ik kreeg een boek toegestuurd met bijbelse teksten en daarbij de wens dat ik God mag aanvaarden. Het is een mooi boek met natuurfoto's en veel wijze woorden.
Maar hoe kom je erop om iemand nog te willen bekeren? Is euthanasie taboe? De bedoeling is goed, maar is dit ook niet een ander jouw god opdringen, jouw visie op het gebied na de dood superieur verklaren en die arme heidense Vlas nog even van haar dwaalwegen afbrengen?Iedereen heeft de vrijheid om zijn/haar weg hierin te bepalen. Ik heb nog nooit getracht iemand van godsdienstige gedachten af te brengen, doe het omgekeerde dan ook niet bij mij...
Een boerennacht gemaakt en veel frisser op dan gister. Weer puf genoeg om met hulp te douchen, ontbeten lekker niks hoeven..weekendkranten op tablet, mooi weer, dan is t stukken
beter te doen. Verwacht niet veel bezoek, en zal de toch binnenzeilenden kort ontvangen. Mijn kamer staat vol bloemen en kaarten en is fijn om te zijn.Broer is naar leuk gebeuren met zijn dochter afgereisd en ik hoop dat ie een heerlijke dag heeft. In gedachten bij overvarende Teig Het ga je goed, meissie.....verder met onthechten....
De ongewenste processen in mijn lichaam, nemen geen pauze. Er is weinig energie en dat herstelt zich ook nauwelijks. De pijnmedicatie is succesvol opgehoogd, maar het gaat snel.
Gisteren vriendin B geweest en M met man R. Ook hh hulp M kwam schoon nachtgoed brengen en was nu minder ondersteboven dan de laatste keer dat ik haar sprak. Fijn, maar eigenlijk is het boven mijn krachten.
Korter en gespreider is beter. Gisteravond doodmoe en vannacht vette koortsaanval (blaasontsteking ws). Dus nu voor jaffa op bed.
Vandaag Broer verwacht, maar dat is geen visite en misschien kennisje. En ik volledig muf. Mag ook. Behalve broer dus geen visites tenzij ik audiëntie verleen. Tja het gaat zo t gaat.
Toch zijn er fijne dingen. B die op een positief pad zit. Het echtpaar die een rampenjaar achter zich hebben, maar het lot schijnt hun nu vriendelijker gezind. Das mooi om te zien.
Af en toe merken mensen op dat ik toch ook veel verdriet moet hebben. Dat is niet zo. Ik voel me opgelucht dat ik niet meer hoef te knokken, dat ik toch 74 ben geworden ondanks een wrak lijf en slechte prognoses. Dat ik naast verlies, vechten en miskenning, ook veel plezier heb gehad, van natuur heb kunnen genieten en bv muziek en kunst, zoveel leuke, maffe, echte, lieve en warme mensen heb gekend. Mijn katten, allen zeer veel liefde wederzijds, de wolken, de wind, de zee, de geuren. Het is heel veel fantastisch moois wat ik heb ervaren. Daar is verdriet niet im sprache. Natuurlijk mis ik dit jaar scoottochtjes, de orchideeën bloei en zal ik nooit weten of de schat van Oak-island wordt gevonden om maar wat te noemen, maar niemand die nu leeft zal de hele toekomst leren kennen en er is altijd meer dat je niet gezien, gehoord, gelezen, beleefd of geweten hebt dan wel. We leven ons eigen partje van een onoverzienbare werkelijkheid en dat is toch immens veel. Dankbaarheid is hier passender dan spijt, toch? Nee ik heb er volledig vrede mee. En diegenen die mij gaan missen; vier het feit dat ik er was.
De dag begon met douchen, heerlijke warme handdoeken, helpende handen en een mens voelt zich fris.
Ontbijten hier: voor mij yoghurt met geraspte appel en banaan gevolgd door een perfect medium gekookt eitje. Jaren niet ontbeten, maar dit bevalt heel goed. De kamer wordt gedaan, bed verschoond, kortom VIP-treatment. De gordijnen open en de zon, de kamer heeft niet voor niets zo.
Dan mag ik uitrusten en lekker liggen lezen of tv kijken. Tussen de middag altijd verse soep en mijn eigen glutenvrije crackers, gisteren met wat kipfiletplakjes, kefir en meestal na een uur komt bezoek. Gisteren schrijver K met oude opnames van mijn favoriete band, vooral uit de tijd dat onze wederzijdse vriend( is al anderhalf jaar dood) M. De hoofdfiguur was in deze formatie.
Vriendin J loste hem af. Zij heeft ook heel wat zwarigheid in haar leven de laatste tijd, maar kan goed relativeren. Was prettig.
Het avondeten was een heerlijke spinazie, gehakt, ei aardappelschotel, licht genoeg voor mijn buik en lekker hartig.
Tussen de bedrijven door melden zich mensen van het verpleegkundige team om de stand van zaken te bekijken en rennen vrijwilligers af en aan om al je wensen te vervullen. Ook weer veel post, ontroerende en lieve post.
Mijn buik reageert onverwacht goed op de combi van goed eten ( ok het zijn nog zeer bescheiden porties, maar heerlijk, gezond en ik verteer het goed) en de goede pijnmedicatie ( ook daar zit ik nog bij lange na niet op hoge dosissen) die normaliter nogal eens verstopping veroorzaakt, maar bij mij juist de hectiek in t lijf normaliseert. Heel plezant en veel minder energieslurpend.
De notarispapieren werden gebracht, die zal ik vanmorgen doornemen. En ik keek verder wat tv, las wat ( het tulpenboomse kado Vertroostingen van Dirk de Wachter, een toepasselijk en aanbevelings waardig boek). Om een uur of tien was het genoeg geweest, werd verzorgd en ging lekker slapen.
Dit was een kalme en prettige dag.
Vandaag komt in elk geval Broer die nog wat zaken uit mijn huis zal meebrengen en de notariële spullen weer naar de goede kerel terugbrengen zal. En verder wacht ik af wat zich zal aandienen. Verzorgd en vertroeteld en blijmoedig even leven.
De reakties op blog, via de post en persoonlijk zijn overweldigend. Alsof ik een heel bijzonder iemand ben, maar ik ben ook maar gewoon een mensenkind dat leeft, denkt, voelt, kwaad wordt en nu gaat sterven. Zoals dat dagelijks over de hele wereld gebeurt.
Gisteren waren er twee mannen op bezoek en nr 3 meldde zich maar komt op rustiger moment. Hij fietst hier vrijwel dagelijks voorbij. Broer en diens beste vriend waren prettig ontspannen bezoekers. Tja mijn mannenharem maakt hier indruk....
Was verder erg moe hele dag maar na een boerennaggie is het wat beter. Vanmorgen gedoucht, met hulp, warme handdoeken en andere luxe, doet een mens ook goed.
De nieuwe pijnmedicatie werkt prettig, alleen merk ik toch hoe mijn lijf aan het inleveren is.
Van het weekend zag ik flarden schaatsen, Patrick weer in topvorm, maar ook daar kan ik wat meer met afstand naar kijken. Belangrijk is het niet echt en na mij zal het gewoon verder gaan. Ik kijk vooral natuurdingen op tv. Dat heeft eeuwigheidswaarde. Veel meer dan het mensengedoe en zeker pratende hoofden zijn steeds lachwekkender in mijn perceptie.
Alleen de laatste notaris zaken, concept beoordelen en het definitieve tekenen, staat nog op mijn Priolijstje, verder hoeven nig maar weinig kantjes afgehecht te worden. Veel vrede.
Naarmate er meer geregeld is, neem ik meer afstand van mijn huis, de laatste periode daar en veel onzinnig mensengedoe.
Ik hoef er niks meer mee. Die fase is klaar.
Gisteren kwam het nieuwe bazinnetje van Teigetje kennismaken. Bijzondere en gevoelige vrouw, die haar al ontmoet had en het klikte. Komend weekend gaat Teig naar de overkant van het Marsdiep voor een mooie laatste periode.
Verder kwam er veel bezoek , een vader met zijn jonge,leuke zoontje. Een echtpaar, waarvan zij vroeger blogde en die ik als vrienden heb leren kennen, een lieve vriendin, en dus de pastormet zijn vriendin die Teig adopteert.
Allemaal fijn en heel zinnig. Wel erg moe daarna. Merk dat mijn reserves snel op zijn.
De kokers hier, spelen steeds meer in op mijn dieetwensen en gister was er opeens glutenvrije pasta met verse spinazie en wat kaas, wat over mijn tong pieste....Zo lief!
Een vrijwilligster gaat zich over mijn was ( rekening houdend met mijn wasmiddelen allergie) ontfermen, het houdt niet op die liefdevolle aandacht hier.
Vandaag komt in elk geval, een hopelijk uitgeruste, Broer langs, dat valt eigenlijk niet in de categorie bezoek, te vertrouwd en eigen. Mooi man!
De kamer die ik bewoon heet Zonnenstijn...hoe toepasselijk!
Ken je die mop van K die naar Egypte zou gaan? Inderdaad hij ging niet....Vriend/schrijver K was de laatste zaken aan het pakken voor zijn reis met vrouw A, toen opeens het besef indaalde dat een kaart niet voldoende is om landen buiten Europa te betreden.....en hij heeft geen gewoon paspoort. De teleurstelling was groot.......
Het bezoek van oudklasgenootje A en haar man I, was ook zo mooi en warm. Blij dat ook daar afronding is, zonder tranen maar in lichtheid.
De kok hier heeft gisteren speciaal voor mij gekookt, omdat het gewone menu niet erg buikproof was. En de patat uit de airfryer en het custommade gehaktballetje waren ten eerste zo zalig na alle wat laffe kost, en ten tweede is de buik er ongewoon rustig onder gebleven.
Weer sliep ik ontspannen en diep.
In afwachting van Tulpenboom bezoek. Ook dierbaar.
En ook een kennismakingsgesprek met het toekomstige vrouwtje van Teigetje.
Op mijn ramen zijn twee vogelvoerhuisjes geplakt, mezen, tortels en ander gespuis kijken geregeld naar me en ik terug....
De post brengt nog steeds veel mooie, lieve en vooral verrassende post. Mooi man!
Nog genoeg zilveren randjes, al merk ik wel dat de ziekte niet stil staat. Met medicatie nog heel redelijk te doen, maar de schijnbare verbeteringen zijn zand in de ogen strooiend. Zo realistisch ben ik wel.
